25 jaar DID, deel 1 t/m 7

Het is maandag 29 augustus 2011 deel 1

Na ca 6000 dagen werken, ca ruim 3000 vrije dagen, ca 650 competitie wedstrijden, ongeveer 10.000 gulden/Euro’s lichter, aan paar pontjes zwaarder en vele liters bier staan we voor het begin van een nieuw seizoen 2011/2012 die ingeluid word door de ALV. Maar ook een datum die in het teken staat voor het begin van een feest periode. Die ochtend ontwaak ik met weinig moed uit mijn slaap om de dag net als vele in te vullen met werkzaamheden en in mijn achterhoofd het verzoek vanuit het DID bestuur s’avonds eerder in Sporthal De Mookies aanwezig te zijn. Nou dat is dus een voorloper hoe het tijdens de kroegentochten zal gaan natuurlijk, zweten en naar lucht happend om ergens op tijd te komen.

Gewapend met pen en papier plus mijn flitsapparaat (niet voor te snel zuipen) liep ik opgewekt naar het aquarium Sporthal De Mookies waar we om 17:30 uur werden verwacht om een receptie bij te wonen. Eenmaal binnen bleek de zaal klaar te zijn voor veel genodigden en was op een stukje wand wat foto’s te vinden waar men er toen nog jong en fruitig uit zag. De gasten werden welkom geheten door Linda de Vos die mij gelijk arresteerde om iets extra’s te overhandigen. Iedere deelnemer van de kroegentocht kreeg kans op een zwarte of donker blauwe polo shirt met op de rug “25 jaar DID en het logo”, echter had men voor mij een speciaal rode polo shirt door de pers gehaald met op de rug “25 jaar DID met logo en razende reporter”. Ik ben dus verplicht mijn kroegentocht te houden met dit shirt wat ik overigens met trots zal dragen, bedankt Linda.

Maar zover zijn we nog niet, ik was alweer een uurtje binnen en moest constateren dat het niet drukker zou worden dan de ca 20 a 30 mensen die wel de weg naar de Mookies vonden. Wij vormden een klein groepje waarin herinneringen de revue passeerden onder het genot van een drankje en doden zo de tijd tot wat komen gaat. Best verbaast dat het zo rustig bleef vroeg ik mij af of de betrokken kroegen wel uitgenodigd waren wat volgens het lustrum commissie wel degelijk is gebeurd. Ik kon en kan er dus niet bij dat van al de kroegen alleen de mensen van café de Waldi’s, café Altijd Gezellig en café Friends aanwezig waren, echt jammer. Er hing naar mijn mening ook een bepaalde sfeer waarin iedereen stiekem dacht, is dit het! En wat nu! Het was dus afwachten.

Het waren echter niet alleen de Delftsche kroegen die uitgenodigd waren, de NDB was ook welkom, directeur Niels de Ruiter kwam hoogst persoonlijk vergezeld met een collega de aanwezige bestuurleden van de DID feliciteren. De atmosfeer werd meteen wat dikker want een vereniging die het 25 jaar weet vol te houden kan zich namelijk vereren met een bezoekje van de wethouder Raymond de Prez van sportzaken. Zo waren tal van mensen uitgenodigd waardoor de zaal uit zijn voegen zou barsten maar het tegendeel bleek waar.

Niet veel later nam voorzitter Richard de vos het woord en stelde de wethouder in gelegenheid zijn taak te verrichten. Na felicitaties aan de DID sprak hij zijn bewondering uit over alle vrijwilligers en het leden aantal want de DID schijnt vergeleken met overige verenigingen en clubs bij de groten te horen. Vervolgens werd Aad Bezemer gevraagd naar voren te komen waarna de wethouder zijn relaas begon alsof hij Aad al jaren persoonlijk kon. De wethouder: Aad darten met jou vraagt om twee gezichten, als je speelt waarbij men je niet aanmoedigt ben je teleurgesteld want men mag je best aanmoedigen maar als men je naar de eindstreep helpt roep je achteraf weer dat aanmoedigen niet hoeft of het was misschien wel te veel. Het is niet erg natuurlijk want je word op handen gedragen door de leden en zeg nou zelf, de DID zonder Aad is geen DID en Aad is zonder de DID geen Aad.

Ere lid Aad Bezemer kenende stond daar met zijn handen op de rug rustig en strak gezicht af te wachten op wat komen ging. Aad kreeg uit handen van dhr. Raymond de Prez een zilveren sportspeld opgespeld omdat Aad zich al meer dan 25 jaar heeft ingezet voor onze sport en al 25 jaar bestuurlid is. Aad Bezemer gefeliciteerd.

Ondertussen was pubquizmaster Chris Piguillet druk in de weer de pubquiz voor te bereiden waar iedereen aan mee kon doen. Rond 19:00 uur werd ons gevraagd koppels te vormen en kon ik mij rijk prijzen met mijn koppelmaat Peter la Rondelle. We kregen 10 vragen voorgeschoteld die natuurlijk alleen over de dartssport ging. Op de meeste uiteenlopende vragen wist mijn koppelmaat gelukkig de meeste antwoorden maar op de vraag wie de spelers waren met een snor die op de Embassy gewonnen of gespeeld hebben was een lastige. Tja, zelfs Niels de Ruiter had het hiermee lastig naast ons. Echter waren twee Mannuh die de maximale score wisten te halen Peter Heijink jr en Richard de Vos maar ja dat is natuurlijk niet moeilijk als je 6 handen op één buik hebt zitten, Chris, peter en Richard. Als prijs kregen zij het boek van Jacques Nieuwlaat, leuk gedaan Mannuh en Chris bedankt.

De planning had de commissie aardig geregeld en onder controle want niet lang daarna kwamen de eerste captains binnen voor de traditionele captains vergadering. Linda deelde haar laatste gebakjes uit, het voltallige bestuur nam plaats aan hun tafel en Marco Vroon begon met het vullen van tasjes waar alles voor de komende kroegentochten in te vinden was. Natuurlijk waren de mensen aanwezig van de commissie van het lustrum boekje, Ria Derword, Allard Bruinsma, Max Kipp, Marion v/d Stap en ik. Ria, Allard en Max regelden het uitdelen van het lustrum boekje welke persoonlijk en gratis opgehaald kon worden. Tevens is het verstandig voor de mensen die nog geen lustrum boekje hebben gekregen maar deze wel willen hebben om contact op te nemen met de DID want hier gaan wij niet over.

De bekerloting werd nog door bekerleider Peter la Rondelle gedaan die hiermee zijn laatste handeling als beker competitie leider verrichte en geassisteerd door Peter v/d Ende waarna de meeste captains helaas weer weg gingen. Waarom helaas, zoals gewoonlijk start men vrijwel direct met de ALV welke alle leden aangaat dus ook de captains. Hierdoor kan zoals elke jaar weer over bepaalde zaken voor of tegen gestemd worden waar jij het misschien niet mee eens bent. Dit blijft het bestuur terecht jammer vinden want zij zorgen er wel voor dat iedereen elke week kan spelen. Het zou dus een mooi gebaar naar de DID zijn hierbij een keer aanwezig te zijn.

Tijdens de ALV werden enkele vrijwilligers naar voren geroepen, Jantal Janssen, Lenie Mook, Ad Verhoeks en Casper Krempel. Zij werden vanwege hun inzet voor bepaalde zaken in het zonnetje gezet. En Ad Verhoeks kon vervolgens de plaats van Peter la Rondelle overnemen die aftrat als beker competitie leider. Wat betreft de captains vergadering en de ALV vinden jullie uiteraard op de DID site.

Rond 22:15 uur was alles geregeld en voorbij en konden we ons opmaken om de komende periode leuke dingen mee te maken als de kroegentochten, de feestavond en het dartsgala.

Omdat de weblog van peetscolumn al sinds 23-8-2011 op zwart staat is het goed mogelijk dat als u deze leest al het een en het ander voorbij is. Richard de Vos heeft daarom laten weten dat de DID site een tijdelijke oplossing is, Richard bedankt hiervoor.

Op naar de kroegentocht.

Wordt vervolgd.

Kroegentocht woensdag deel 2

Na 5 jaar was het weer zover, een kroegentocht georganiseerd door de lustrumcommissie waar maar liefst 36 teams aan mee deden. Een week van te voren kreeg ik van Marco Vroon als stiekem het wedstrijd programma opgestuurd zodat ik daar mijn Tom-Tom op af kon stemmen om vervolgens op pad te gaan. Zonder stress maar uiteindelijk zonder lucht en één bonk spierpijn van al dat trappen waren voor mij de vooruitzichten. Het zal ook niemand ontgaan zijn dat een verslag per wedstrijd onmogelijk was behalve dat bijzonderheden konden worden doorgegeven. Zaak was niet langer dan nodig is op één plek te blijven om maar zoveel mogelijk mee te pikken van al die locaties.

Het is uiteindelijk 19:00 uur als ik op pad gaat naar café Royal waar ooit het spelletje begon. Gezien de ervaringen van toen zijn de verwachtingen hoog gespannen omdat ik de grootste kroegentocht ooit moet maken, maar liefst 13 verschillende kroegen verdeeld over 2 avonden om verslag te kunnen doen. Met een wedstrijdschema en de spelregels in de hand en mijn speciale rode polo shirt met op de rug 25 jaar DID met logo en de tekst Razende Reporter bezocht ik om 19:30 uur de eerste wedstrijd tussen hoe toepasselijk ook Altijd Gezellig en High 5.

Nou, ik ben nog niet 3 seconden binnen of ik kijk regelrecht tegen de koppen van 3 ex voorzitters Hans Hagendijk, Erik Klaas en Chris Piguillet en de huidige voorzitter aan die waarschijnlijk al wisten dat een goed gevulde maag een bewapening is tegen een rond draaiende wereld eind van de avond. Verstandig of niet opmerkingen bleven verstandig van hun kant uit. Het eerste biertje vond zijn weg en nam plaats tussen twee teams waar het best eens gezellig kon worden High 5 en Altijd Gezellig waar men net begon. Even genieten van het biertje, het schieten van een plaatje en wat notities maken klom ik weer op de fiets op weg naar het volgend café om de hoek.

In café de Vlouw waren The Cranks en de Dartende kroegtijgers aan het werk. Ook hier moest eerst de tap open voor ik aan de slag ging. Tja, en dan wil je een foto maken in de wetenschap dat flitsen tijdens een wedstrijd uit de bozen is. Maling aan het hele zooitje zette ik ze op de gevoelige plaat. De flits verraden mijn aanwezigheid waarbij meteen de meesten hun lippen stijf op elkaar hielden. Gelukkig was ook Barry Albers erbij die een vervelende periode tegen moet gaat vanwege zijn knie. Gelukkig voor Barry niet zijn standbeen dus helaas voor zijn tegenstanders, die moeten blijven knokken voor winst. Hier was verder niet veel bijzonders aan de hand dus zocht ik de weg naar café 28.

Hier kom ik binnen en dacht dat die tent gesloten was, er was niemand in het café zelf. Ik liep vervolgens op het geluid af wat vanuit het rokershonk kwam. Daar zaten ze weer, de 4 voorzitters waarschijnlijk Tour of Duty lekker stoer te doen en hun tegenstander Flying High uit het spel te halen, tja je mot toch wat om iets te winnen, blijven oefenen dus heren. Wel fijn van de heren dat ik een biertje aangeboden kreeg maar hoe die geserveerd werd verbaasde iedereen. Het dienblad werd op een andere tafel gezet waarop Chris terecht opmerkte dat zij hier zaten en de bediende antwoorden dat hij geen klanten in het rokershonk mocht bedienen omdat het een rookruimte was! Nou dan vind ik het niet vreemd dat het bijna leeg was, een klant is nog altijd een klant. Maar ook hier schoot ik op die gasten met een flits om vervolgens het volgende café te bezoeken.

Café Friends ligt lekker op de route en zou daar de teams Lekker Hoor en Geen Woorden gaan aantreffen als er geen veranderingen waren. Hier bleek dat hoe later hoe gezelliger het wordt en vooral de juiste mensen voor een biertje. Men leek op mij te wachten want direct werden stunts uitgevoerd om maar een gave pose aan te nemen voor een foto. Natuurlijk werden ook serieuze zaken gedaan door stevige scores te gooien en tactics te laten zien hoe die moet. Die kerels staan bekend om hun honger naar drank wat zij elke keer weer proberen te verbeteren en daar moest ik een steentje aan bijdragen, vies hoor maar bedankt jongens. Na grote slokken leken de kroegen niet zo ver van elkaar af te liggen wat in dit geval heerlijk was.

Café de Waldi’s lag om de hoek wat lopend te doen was, ik moest even bijkomen. Hier was niet veel bijzonders te beleven, men gooide voor wat ze waard waren waarbij de gezelligheid troef was. De foto werd geschoten, snel een shagje om vervolgens richting het Proeflokaal te gaan.

Bij het Proeflokaal aangekomen bleken de Houten Jassen ook mee te doen en wel tegen De Sjinivertjes from Waldi’s. Hoe dit team trouwens aan haar naam komt zal tijdens een dronken bui verzonnen zijn want spreek het maar eens uit na wat smakelijke versnaperingen, ik probeer het niet meer. Ik bleef hier wel even op de achtergrond omdat Willem Mook zeer diep geconcentreerd aan zijn partij bezig was zodat zijn opmerkingen niet tot mij konden komen. Maar ook dat hielp niet, hij werd wakker en spoog zijn frustratie direct uit. Dat was voor mij de grens en het teken daar snel weg te wezen op weg naar Ad Jodi’s.

Gelukkig was ik scherp genoeg om nog steeds de kortste route te pakken zonder al te veel bochten en de wereld er nog recht uit zag. Het was al 21:15 uur als de Dartende Kroegtijgers geduldig wachten op Tour of Duty, jawel de bij elkaar geraapte voorzitters. Maar als voorzitter dien je overal op tijd aan te komen volgens mij, ja zelfs tijdens een kroegentocht. Maar blijkbaar waren de Delftsche straten en steegjes te lang en te donker. Erik Klaas zal gedacht hebben “zijn we er al”, hoopte Chris Piguillet dat Hans Hagendijk de weg zou weten en was Richard de Vos met een verassing aanval bezig. De heren waren eindelijk binnen maar ik had het wel gezien, wegwezen dus want hoe meer drankjes hoe zij zeggen wat ze denken.

De hoogste tijd om weer een stukje Delft te doorkruisen op weg naar café Sport. Hier was High 5 beland om hun pijle te gaan kijle onder toezicht van Directeur Sportief. Hier ging het er niet alleen sportief aan toe, het was er ook gezellig. Het nadeel is dan dat je niet kan blijven hangen en er vrij snel weer vandoor gaat omdat er weinig te vermelden was. Dus wederom de sleutel in het slot en karen maar weer.

Na een lekker kort ritje naar het Snooker café ik de Sjinivertjes from Waldi’s en Altijd Gezellig weer tegen kwam. Nou dat moest wat beloven zou je zeggen maar niets was minder waar. Het rokershonk werd stevig gebruikt waar het voor was gebouwd terwijl maar twee man stonden te popelen om te spelen. Men had hier de gelegenheid om twee banen te gebruiken wat wel nodig bleek. Geen enkele probleem natuurlijk maar het sfeertje was iets gespannen doordat Hans v/d Helm gevraagd werd om lege glazen op te halen! Die had dus al de p…..s in. En terwijl de tijd doortikte werd het rookhok verbaal leeggehaald en was het voor tijd dit sfeertje te verlaten.

De straatjes en steegjes waar ik eerder door gereden was bleken iets te zijn veranderd en soms zat er leven in. Met vraagtekens hoe dat plotseling kon wist ik toch veilig bij café Friends aan te komen voor de laatste loodjes. Dit bleek een schot in de roos doordat We DID it het tegen The Cranks mochten opnemen. Ook de gebroeders Eisvogels waren hier gekomen voor een potje trainen terwijl Matthew Medhurst en Sabit v/d linden in hun single een prachtige pot lieten zien. Vrijwel elke beurt van beide mannen was een tonplus onder het toeziend oog van alle aanwezigen die hiervoor hun potje even staakten. Dit smaakten naar meer maar mijn taxie op twee wielen stand al te wachten die mij naar Café de Tobbe moest brengen.

De Tobbe zou mijn laatste kroeg worden gezien dit vlak bij huis was. Ik zou daar volgens het programma weer Altijd Gezellig aan treffen maar toen ging mijn lichtje langzaam uit. Ik had geen idee meer wie daar zaten te wachten, men moest tegen Double Trouble met Ria Derword, Jan den Brok en hun gevolg. Wachtend op een kruk werd me plotseling een halve liter aangeboden, ik had natuurlijk nog niets op die avond! En zag de straten al buigen en barsten. En nog voordat ik in dromenland belande vloog de deur open en kwamen zuchten en bijna kreunend de gemiste spelers aan. Het geloof ik 00:30 uur een tijd dat je eigenlijk klaar zou kunnen zijn en dus niet zou moeten beginnen. Alleen bij die gedachten al begonnen mijn ogen sneller te draaien dan me lief was. Ik besloot mij als een echte kerel voor te doen door die kleine halve liter naar binnen te slurpen en recht naar buiten te lopen.

Zo gezegd zo bijna gedaan. De tobbe zag er veel groter uit dan ik gewend was en de bezoekers waren knap flexibel en beweeglijk. Maar ik vocht er doorheen, klampte me vast aan de fiets en vermande mij zelf tot een echte heer die keurig naar huis fietste. Met een diepe zucht plofte ik op bed en bedacht me hoe ik het morgen kan verbeteren. Toen! Toen werd het stil welterusten.

Rest mij via deze weg alle eigenaren van de door mij bezochte kroegen te bedanken voor het biertje. Ondanks dat ik bereid was elke keer mijn consumptie af te rekenen werd dit steevast nooit aangenomen, daarvoor mijn hartelijke dank.

Wordt vervolgd.

Kroegentocht donderdag deel 3

Nog bijkomend van woensdag avond en behoorlijk last van mijn beenspieren en zitvlees (waarschijnlijk de dames zadel) hoopte ik toch wat eelt te hebben opgebouwd op het achterwerk. Helaas moest ik door de zure appel heen voor het eerste korte ritje naar café Sport. Eenmaal aangekomen bleek pas dat ik een stomme fout te hebben gemaakt want café Sport zou pas aan de tweede ronde deelnemen. Geen enkel probleem omdat hier de koffie en het bier ook goed smaakt. Niet veel later was het dan de hoogste tijd de avond echt te beginnen omdat meer teams meededen dus meer kroegen bezocht moesten worden. Zonder eelt maar vrolijk gezind bewoog ik me naar café de Schouw.

Het zal ook hier niemand ontgaan zijn dat een verslag per wedstrijd onmogelijk was behalve dat bijzonderheden konden worden doorgegeven. Zaak was ook nu niet langer dan nodig is op één plek te blijven om maar zoveel mogelijk mee te pikken van al die locaties.

Net als de avond ervoor moest ik geen uitbundigheid verwachten maar gewoon mensen die een avondje aan het darten waren zonder noemenswaardige bijzonderheden. De verwachtingen klopte, sterker het was hier rustig en stil. Na nog geen 10 minuten en een drankje besloot ik verder te rijden naar café Friends of daar iets te beleven viel.

Hier bleek dat Glenn deze avond zelf aan de kroegentocht deel nam omdat de spelers van het team Het had zo mooi kunnen zijn en DZN bijna slaapwandelden vanwege de muziek. Ik hield me wakker door wat ouwe jongens krentenbrood op te halen met oudere leden Willen Lefeber, Rob Koene, René Baart en meer. Maar ook hier bleek het nog te vroeg voor hartrock en fanatieke schreeuwers. Het werd dus alweer tijd om eens op de hoek te gaan kijken.

Na een lange rit van één keer vallen en opstaan stond ik alweer voor de deur van de Waldi’s. Ook hier leken ze het woord rustig gekopieerd. Maar eerlijk is eerlijk, ook door de teams Ahuuu en Bouncers wist ik toch een glimlach op mijn bek te krijgen doordat het lustrum commissie hun werk met het lustrumboekje blijkbaar goed hadden gedaan. Hun dank ging dat ook uit naar die mensen. Vervolgens was het weer tijd op de pendalen te staan.

Ook nu drie keer trappen, remmen en stiekem zoeken naar de ingang van café Altijd Gezellig. Geloof het of niet, voor het eerst liep ik daar over de drempel. Of ik drempelvrees had! Nou nee het toeval is dat er altijd wel iets tussendoor kwam als ik langs wilde. En ik moet zeggen, het café deed zijn naam eer aan of dit nou kwam door het team Ahuuu waar ik net vandaan kwam of door DZN die ik daarvoor ook al zag staan weet ik niet. De sfeer sloeg in een keer om naar wat het moest zijn. Natuurlijk werd meteen gestart met spelen maar ik stond alweer klaar voor de volgende reis.

Die afstand naar Ad Jodi’s was ver maar ging tot mijn verbazing toch lekker rap. Niets vermoedend zat ik blijkbaar in de overgang fase van 21:15 uur omdat Aad Bezemer en zijn teamgenoten met een flinke looppas door de Vlouw liepen, ik denk dat de afstand hen parten speelde vanaf café 28 richting café de Nieuwe Prins. Aangekomen bij Ad Jodi’s dit keer geen blikseminslag en geen waxinelichtjes op krukken maar twee teams waarschijnlijk de Grobbebollen en Dubbel 14 aan de slag in een romantische sfeer. En of het nou door die sfeer kwam weet ik niet, Duco Bosma wist tot zijn grote vreugde een 180 te scoren wat ook voor mij bijzonder was. Dit was namelijk die ik mee maakte sinds de tocht der tochten. Maar  opeens werd ik wakker dankzij Duco, in de Nieuwe Prins zou best eens leuk gespeeld kunnen worden. Na één teug was het glas leeg en knalde al mijn spieren in de strijd om snel in de Nieuwe Prins te komen.

Even kreeg ik daar het vermoeden dat ik verkeerd zat maar The Bullies en Now or Never bleken bij de bar te spelen. Ik proefde een serieuze spanning die alleen je alleen in de ere tegen komt. Echter doorbrak Carlo Mesker de spanning met de mededeling dat hij op bierdieet zat, voor hoelang! Dat ik hier trouwens met ere divisie spelers te maken had bleek wel van de scores af te lezen, diverse strepen dus. Ik kon echter niet blijven plakken want de tijd gaat door en we stonde voor de deur van de laatste fase.

Met de stalen ros tussen mijn benen stuurde ik  naar het Proeflokaal waar als het goed was Sabbatical en De Verhuizers bezig waren. hier keek men met spanning uit wie nu eindelijk die verrekte dubbel 1 zou pakken. Echter pas na 10 minuten was het dan raak tot opluchting van iedereen gezien hun beperkte tijd. Echter was niet veel meer te zien dan spelers die enig haast hadden en besloot naar café 28 te gaan.

En dan merk je het niveau verschil, het ene team is al klaar terwijl het andere team net halverwege is. Diverse spelers liepen al op straat en het bezoek aan café 28 werd al snel veranderd in de Snooker. Maar ook hier werd het geduld op de proef gesteld omdat Hyundai ACD moesten wachten op Lady’s Only voor hun laatste wedstrijd. Helaas duurde het ook hier vrij lang of ik had geen geduld, ik besloot eieren voor mij geld te kiezen en reed door naar café de Schouw.

Nou zoals ik net vertelde dat het ene team wat sneller is dan de ander. In de Schouw waren volgens mij de Overlopers en De Francoboulla’s alvast begonnen terwijl De Lachenbekkies en Lady’s Only er als een speer vandoor gingen. Maar ondanks de drukte en beperkte ruimte had Hans Blijs het best naar zijn maar of dat nou komt door zijn niveau of de commotie blijft een raadsel. De heren waren net begonnen aan hun laatste ronde en ik besloot mijn laatste kroegen uit te zoeken.

Op weg naar café Sport voelden mijn benen nu als lood terwijl de straten vergeleken met de avond ervoor nog vrij recht waren. Hier wilden De Lachenbekkies blijkbaar de schade beperken door twee banen te benutten omdat ze al laat begonnen. Ook was ik eindelijk weer getuigen van een maximale score, een 180 van Bernard Deamen die een leuk potje liet zien. Echter leverde deze score hem geen winst op waarna zijn darts bijna op het spoor terecht kwamen. Zijn frustratie duurde gelukkig kort waarna ik op weg ging naar mijn laatste kroeg, café Friends.

In Friends was het nog altijd gezellig, maar of dat nou komt door de teams Ahuuu of Pa & zijn Jongens weet ik niet. Feit was dat ik voor de zoveelste maal hoorde “ben je er nou alweer”. Men speelde daar zoals veel teams puur voor de gezelligheid en dat lieten ze wel merken. Naar mijn idee waren ze ook best blij dat dit hun laatste café was. Dit vierde ze met het nodige bier maar vooral sterke verhalen en wie er nou met de meeste punten vanddor ging maakte ze ook geen moer meer uit.  Hierop besloot ik ook aan mij verzuurde benen te denken en café Friends als laatste kroeg te houden.

Moet wel gezegd dat naar schatting 95% van alle deelnemers daadwerkelijk de speciale zwarte polo shirt droeg met de complimenten naar de organisatie.

Met het laatste glas als afsluiter werd met de jongens geproost op de jarige DID. Ik kon eindelijk mij langste en laatste rit naar huis fietsen waarna nodige type uurtjes zouden volgens met of zonder taalfouten.

Rest mij net als woensdag via deze weg alle eigenaren van de door mij bezochte kroegen te bedanken voor het biertje. Ondanks dat ik bereid was elke keer mijn consumptie af te rekenen werd dit steevast nooit aangenomen, daarvoor dank.

Wordt vevolgd.

deel 4

Het is zaterdag 3 september als we twee dagen bij konden tanken van de kroegentochten. Ik had niet in bed gepiest en toch voelde het knap klam aan toen ik wakker werd en dat zou die dag alleen maar erger worden. Met een lekkere hete douche, ontbijtje, bak koffie en een shagje begon ik mijn dag. Zuchtend en steunend zwoegden we door de hete uurtjes op weg naar het feest avond. Gepakt en gezakt met eenvoudig persgereedschap was het dan na weer een douche beurt de hoogste tijd de weg café Royal te vinden. Ik kan zeggen dat het echt op tijd was omdat de Voldergracht geblokkeerd werd door twee voertuigen voor de deur van Royal. Klam van het zweet of de douche stonden al enkele leden uitgedroogd te leunen tegen het hekwerk aldaar.

The Amazing Stroopwafels waren bezig hun spullen uit te laden en te plaatsen in een ruim opgezet café Royal naast de bar. Eettafels en stoelen hadden plaats gemaakt voor flexibele danspasjes want sommige van onze leden kunnen niet alleen pijle kijle. Om gasten te verwerven was de dagen en weken ervoor genoeg gedaan door het lustrum commissie en het bestuur. Vele uurtjes zijn door diezelfde mensen keihard gewerkt, bloed zweet en tranen heeft men verlorren om vol goede moed deze avond te beginnen.

Omdat de verwachtingen hoog waren had men een beveiliger ingehuurd die twee taken had. Hij moest ons in het gareel moest houden als iemand het niet eens was met een ander en voordat je binnen kwam moest je het DID pasje laten zien. Gelukkig had ik een uitnodiging op zak anders had ik Zoetermeer heen en weer moeten rijden voor mijn pasje, slapen doen we s’nachts natuurlijk. Na vertoning van je eigen ik kreeg je een muntje voor het eerste drankje uit naam van de jarige DID (DID bestuur bedankt). De drank was die avond wat goedkoper die je door muntjes kon halen.

Op dat moment dacht ik dat die avond voor de bar best eens spitsuur kunnen worden gezien de temperatuur, het was zeer warm binnen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de meeste mensen buiten voor de deur stonden en massaal op straat de Voldersgracht compleet blokkeerden. Het is dan rond 21:30 uur als de eerste klanken van The Amazing Stroopwafels door de boxen galmden. Meteen deed een enkeling verwoede pogingen de dansvloer in te burgeren in de hoop op volgelingen. Dat bleef echter uit want zeg nou zelf op de muziek die zij ten gehore brengen kan je niet echt de beentjes van de vloer krijgen.

Nee, het was buiten aangenamer dan binnen en dat idee hadden er meer. Genietend van het biertje en rookwaar viel één persoon eindelijk op, een bekend gezicht binnen de stadsgrenzen, Anna Krul de Nacht burgermeester en zat zichtbaar te genieten van een gesprek met ere lid Ria Derword. Echter kwam aan haar genot langzaam een eind omdat de weergoden wat water over hadden. Op dat moment werden Richard en Linda de Vos een stuk vrolijker want de meesten zijn worden al benouwt van drie druppels geloof ik en stuurde iedereen weer naar dat warme hol, dan lijkt het wat drukker moesten zij gedacht hebben.

Het bleek een korte bui, we speurden weer naar buiten en gingen verder met waar we gebleven waren. Tot iemand riep waar zit je nou man, ze zoeken de razende reporter. Met stomme verbazing nam ik polshoogte en wat bleek, de prijs uitreiking van de kroegentocht was bijna voorbij.

Intussen bleven The Amazing Stroopwafels hun bekende nummers ten gehore brengen die net als Richard en Linda de Vos ook op meer publiek gehoopt hadden want wat bleef het rustig die avond. Er waren naar schatting ca 40 mensen op het feestgedruis afgekomen terwijl je theoretisch een paar honderd man kunt verwachten, een flop dus betreft het aantal genodigden. Dit betekend 1 + 1 = 2 dat dit waarschijnlijk de laatste keer is geweest dat een lustrum commissie in het leven geroepen word die over 5 jaar weer alles uit de kast gaat halen. Het leek de ALV wel dacht ik hart op met Jeroen Hoving in mijn nek. Nou Peet vulde Jeroen aan, ik vind het klote voor de mensen die dit georganiseerd heeft. Zij hebben hier vreselijk veel tijd ingestoken om het geheel tot een spektakel te maken. Wij raakten verder in gesprek waarin ik mijn mening even kenbaar maakte. Het is te simpel voor woorden, zijn er dingen die niet juist zijn, zaken die beter kunnen. Al die opmerkingen en klachten die kunnen tijdens een ALV kenbaar gemaakt worden desnoods anoniem. Echter zijn nog steeds mensen die nooit komen maar wel achteraf klagen, maar dan heb je geen recht van spreken. Maar een ALV is verplicht als vereniging al staan er maar 40 leden van de ca 700. Een feest geef je maar is niet verplicht, sterker het kost een duit en aan die duiten dragen buiten sponsors ook alle leden mee ook al waren zij er niet. Kortom dit jubileum overtreft de vorige jubileums dankzij goed werk van enkele mensen en het DID bestuur en daar ben ik trots op.

Volgens Jeroen zijn binnen het bestuur zelfs enkele mensen die de DID bijna als partner beschouwen zonder het zelf te weten. Richard de Vos, Aad Bezemer en Marco Vroon verzetten veel werk achter de schermen blijkbaar meer als verwacht. Natuurlijk is het allemaal vrijwillig oud papier MAAR daardoor kunnen de ca 700 leden wel elke week al 25 jaar hun sport beoefenen.

Natuurlijk is het niet alleen de winter en bekercompetitie die elk jaar gespeeld worden. Binnen de DID wordt al jaren heel veel meer georganiseerd dat is bekend. Maar juist die genen die achter die organisaties stonden en staan zitten en zaten vaak in een hoekje. En juist die mensen waren en zijn erg waardevol voor jou en mij terwijl het gewone lui zijn maar wel met pit en hart voor de dartssport. Mensen waar we trots op moeten zijn.

Intussen kwamen de kleine uurtjes dichtbij en de The Amazing Stroopwafels hun spullen pakken. Een enkeling zocht ook de uitgang waarna meer mensen volgde. De laatste muntjes werden ingewisseld en de oogleden werden zwaarder. Het was tijd, de hoogste tijd om de fiets weer te pakken. Het was een leuke avond die eindigde met een doorweekte thuiskomst en een lekker warm bed.

Wordt vervolgt.

Deel 5

Plaatsing toernooi dartsgala

We hebben de receptie van de DID, twee kroegentochten en een feestavond achter de rug en het klapstuk van het jubileum nog voor de boeg, het dartsgala. Met de ervaring dat helaas maar weinig spelers de laatste jaren op toernooien afkomen begon bij Willem Mook zowaar een lichtje te branden. Een dag voordat de vloer in de grote zaal betreden kon worden door het publiek wilde Willem Mook wat jeuk te creëren bij menig speler door een plaatsing toernooi op zaterdag te organiseren om in aanmerking te komen voor een partijtje te sparren met de groten der aarde. Alleen de winnaar mocht zich gelukkig prijzen tegen een van de wereldtoppers.

Nadat ik lekker uitgeslapen had, vrij laat de wereld weer scherp zag en nog boodschappen moest doen besloot ik maar even te bellen naar Marco Vroon. De vraag was simpel maar het antwoord was verontrustend. Maar liefst 5 spelers wilden wel een poging ondernemen om het tegen één van de groten der aarde op te nemen, Matthew en Marco Medhurst, Frans v/d Meer, Patrick Knotterbelt en Erik Visser.

Als razende reporter heb je naar mijn mening verplichtingen tegen over de lezers en de spelers dus dien je te gaan kijken ook al is het een druppel op de gloeiende plaat. Als je dan na 13:00 uur Sporthal De Mookies binnen wandelt met toestel en pen met papier sta je toch met gemengde gevoelens de wedstrijden te aanschouwen. Natuurlijk wordt dan gesproken over deze slechte opkomst en hoe verder in de toekomst. Maar eerlijk is eerlijk het waren niet de eerste de beste die achter de oche stonden. Gezien mijn beperkte tijd werden we op leuke partijtjes getrakteerd. Het vermelden waard was dat Marco Medhurst tegen Erik Visser even lekker in zijn vel zat tijdens een best of 5, Marco wist zijn 3^e leg te beginnen met 140 vervolgens 140 en gevolgd door 180 om uiteindelijk met 15 darts de leg op te eisen en zijn partij met winst af te sluiten. Na een uurtje had ik het wel gezien, zeker nadat Marco Vroon vervolgens besloot met een nock out de middag af te maken. Persoonlijk had ik privé verplichtingen dus was het vuurwerk voor mij voorbij wat achteraf wel betekende dat ik mooie dingen zou missen.

Dit bleek toen ik het wedstrijdformulier de volgende dag in handen kreeg. De eerste twee meter Medhurst Matthew bleek niet opgewassen tegen tweede twee meter Marco. Marco wist hierdoor alle wedstrijd poultjes te pakken, alleen voor Patrick Knotterbelt die helaas geen leg eigen kon maken viel het doek.

Later op de avond toen ik toch weer bij De Mookies moest zijn ontving ik de wedstrijd sheet waarin duidelijk werd dat Marco zijn tegenstander Erik Visser uitschakelde maar met hoeveel blijft een raadsel evenals Matthew tegen Frans v/d Meer. Echter bleek de finale een 4 meter Medhurst familie aangelegenheid te zijn. Nu bleek Matthew een stuk scherper want zeg nou zelf, twee keer te grazen genomen worden door je broer kan natuurlijk niet. Matthew was gewaarschuwd en liet dat ook zien door de hoogste finish te noteren die dag 170 terwijl Marco zijn kruid had verschoten. Een nederlaag was het gevolg 4-0.

Wordt vervolgd.

Zaterdag avond deel 6

Als je voor een verjaardag een taart maakt kan hier je een kers op zetten, toch! De kers op de taart zetten is gewoon één handeling niets bijzonders. Bijzonder wordt het wel als je het wat groter aanpakt gaat pakken, weliswaar geen taart maar een uitgebreide lustrummaand met als kers op de taart een uniek dartsgala, alleen zet je die kers er niet zomaar even op. Het lustrum commissie was daarvoor zoals bekend al maanden hard aan het werk achter de schermen onder andere met het zorgvuldig uitzoeken van vrijwilligers zoals zij dit zelf noemen en natuurlijk de inmiddels vier bekende wereld toppers binnen de standgrenzen zien te krijgen en dat is hun gelukt. Ik was een van de gelukkige vrijwilligers die aan kon schuiven voor een voorbespreking op de zaterdag avond in sporthal De Mookies. Naar mijn mening kwamen zeker nog veel meer mensen in aanmerking hiervoor gezien hun ervaringen maar het was het lustrum commissie die hierover beslissingen had besloten. Om 20:00 uur werden de ca 18 vrijwilligers verwacht waarna we van Jacques Nieuwlaat en Richard de Vos te horen kregen hoe de zaal aangepakt en gebouwd moest worden.

De taken werden binnen no time verdeeld waarna we vol goede moet begonnen. Het bekende podium was geen enkel probleem waarna ook het dartsbord snel hing. Tafels werden verspreid en een wand van matten werden aan beide kanten geplaatst want je weet maar nooit ook de top kan mis gooien. Onze techneut André v/d Helm hielt zich bezig met basketballen! Of waren het toch beamers die hij wilde scoren, niettemin besloot hij dan toch ook maar wat kabels te trekken.

Met de muziek installatie werd geïnstalleerd en die moest ook even getest worden natuurlijk. De volgende keer neem ik oordopjes mee of waarschuw even dat die boxen iets meer in huis hebben dan we thuis gewend zijn dank u. Door met gebarentaal te zwaaien werd duidelijk gemaakt dat de rode loper getest moest worden nadat Willem deze had vastgeplakt met tape, goed gedaan jochie.

Nadat iedereen weer wakker was na een rock nummer kwamen de laptops te voorschijn waarin de scores werden verwerkt zoals we die op tv gewend zijn. Alles verliep zo snel dat we met anderhalf uur alweer aan de bar zaten. Dit mocht lang duren want de taakverdeling moest verdeeld worden.

Jacques nam het woord wat wij op de grote dag kunnen verwachten en wat onze taken waren. Dit was voor vrijwel iedereen duidelijk wat ook niet anders kan natuurlijk met zoveel ervaren mensen. Omdat mijn taak uit het bewaken van de deur bestond, gelukkig geen draaideur mocht ik herkenbare polsbandjes uitdelen aan de genodigden. Nou dan mot je net bij mij wezen, tegen de meeste koppen kijk ik al jaren tegen aan maar bij vreemde bekkies word al wat lastiger. Je moet daar dan op het formulier een gepaste naam bij zoeken want een verkeerd persoon in de viproom kan natuurlijk niet. En bedankt, een slapeloze nacht was het gevolg.

Voor iedereen was het verder duidelijk taal, dronken nog en afzakkertje om vervolgens de avond bij het vrouwtje verder af te maken.

Wordt vervolgd.

Deel 7

Ver in de verte hoor ik herrie alsof de oorlog uitbreekt, toch gaan mijn ogen rustig open en merk dat het die verdomde wekker is die mijn rust verstoord. Ineens stond ik naast het bed alsof ik afgeschoten werd. Het is zover, de grote dag, het dartsgala, de Mookies, het lustrum, mijn nette pak en koffie, alles flitste even voorbij. Op zoek naar mijn shag begon de adrenaline al bezit van me te nemen waarbij ik mij afvroeg of de vele posters wel bekeken zijn die ik een week tevoren nog snel even verspreid heb. Na een heerlijke douche hees ik me in het pak en stapte vol trots naar de Mookies waar het om 10:00 uur voor ons al zou beginnen.

Met stomheid geslagen bleek de deur nog op slot te zitten, was ik dan zo vroeg of lag iedereen nog op hun nest, maar gelukkig was Willem wel op tijd wakker. Vrij snel daarna druppelden de collega’s binnen op zoek naar een opener voor de nog slaperige oogjes en de beste medicijnen tegen het gapen, koffie, thee en een peuk dus.

En daar zit je dan, als enige strak in het pak wat ze niet gewend zijn maar vanwege je taak de vip room die dag met huid en haar dus met je leven voor ongenode gasten en gespuis te bewaken. Ja oké, het pak was zwart en het laatste Eer is om de hoek, “is er iemand dood” was haast het enige wat ik het eerste kwartier als commentaar ontving. Hierop was uiteindelijk maar één antwoord genoeg om hen het zwijgen op te leggen, voor jullie heb ik bij de buren het laatste Eer al die kamers gereserveerd en zal uit respect toch de eerste bezoeker zijn. Met gemaakte glimlachjes en knipogend wilde men snel laten merken dat het een geintje betrof. Tja, iemand met een dikke huid pak je verbaal niet zo snel. Je kunt dan wel met een mooi en net polo shirt gaan staan, maar mensen ontvangen in een net pak is toch de entree die men verwacht.

Als even goede vrienden begon iedereen zijn/haar taak voor te bereiden waarbij gelukkig nog voldoende humor in de sporthal hing, deze werd dan ook heerlijk opgesnoven en werden de laatste dingen geregeld. Al snel was alles klaar voor wat repeteerwerk maar dat kon natuurlijk niet zonder onze enige echte Mastercaller Jacques Nieuwlaat. Jacques hielt zich op dat moment nog bezig met het ophalen van enkele toppers vanaf Schiphol en zou dus wat later arriveren.

Intussen werden op de plekken voor “Tweewielers van der Plank” en “Kika Kinderen Kankervrij” tafels geplaatst toen Jacques plots de zaal binnen kwam wandelen. Dat was het moment om iedereen op het scherpste deel van het mes te zetten want er moest snel gerepeteerd worden. Little Richard Ashdown stond zelfs al klaar op het podium en Max Kipp mocht even voelen hoe het is om topspeler te zijn, figuurlijk wel te verstaan. Max werd voorgesteld als Bobby George maar Max dacht het een open zeskamp was of iets, hij nam een sprint over de rode loper naar het podium alsof zijn leven er vanaf hing, is Bobby dan nog zo fit dat hij dat ook nog kan! Tja, zelfs van grote afstand zag ik Little Richard Ashdown verbaast kijken van, was gebeurd hier in hemelsnaam. Maar Richard maakte er direct een show van waarna Max opnieuw en vervolgens serieus begon te wandelen en te zwaaien alsof hij geliefd was, nou voor ons is hij een topper.

Echter na diverse pogingen om het licht aan en uit te krijgen op de juiste momenten door André v/d Helm, riep Jacques dat we nog 5 min hadden voor de deur open zou gaan. Buiten stonden naar ca 40 mensen voor deur te wachten dus wederom hadden al ca 5% binnen, wauw! Met spanning keek Linda hierdoor zwijgend door het raam, alleen de blik in haar ogen sprak al boekdelen, als het hier maar niet bij blijft. Chantal en Robert stonden intussen boven aan de trap direct bij de ingang van de zaal klaar om de mensen te verwelkomen. Men kreeg van hen een gratis lot welke ertoe kon leiden dat men een leg mocht spelen tegen een van de toppers, een programma boekje en een setje flights “25 jaar DID”. De klok had dan net 12:45 geslagen als Jacques besloot nog even te wachten in de hoop op meer bezoekers. Nou dat wordt dus een uitloper van hier tot…gaap. Het is dan 13:20 uur als de echte fanatieke dartsliefhebbers binnen komen. De meeste mensen wilden zoals verwacht door lopen naar het restaurant die deze dag tot viproom was omgetoverd. En daar sta je dan met je goede gedrag en strak in pak de mensen die er tussendoor wilden lopen te attenderen dat het daar alleen voor genodigden is.

Tussen de bezoekers waren natuurlijk genodigden die wel recht hadden op de viproom, dus een polsbandje kregen. Die mensen verzoek je dan vriendelijk even mee te lopen om de namen te checken, wat overigens uitstekend verliep. Ik stond op dat moment met de rug naar de gang, achteraf stom natuurlijk want je hebt niet in de gaten dat andere bezoekers bekenden en onbekenden achter je gewoon door lopen die daar geen recht op hadden. Als je dan wat later hierop geattendeerd word door Linda en je een bekende de bezoeker vriendelijk verzoekt de vip ruimte te verlaten verwacht je dat de persoon die bij de voor hem bekenden mensen een biertje drinkt ook daadwerkelijk de ruimte gelijk verlaat. Je wordt dan direct op de proef gesteld doordat hij doodleuk nog een biertje krijgt aangeboden door nota bene een genodigde, dan weet je als genodigde ook niet waar je mee bezig bent en heb je maling aan afspraken en de organisatie.

Natuurlijk waren veel mensen teleurgesteld dat zij geen uitnodiging hadden voor de viproom wat best begrijpelijk is maar dat was ver van te voren al bekend gemaakt door de DID en het lustrum commissie. Sommigen mensen lezen dus nog steeds niet. Maargoed, het was dus een heksenketel en dat terwijl je hier alleen voor staat, op dat moment mis je toch je vaste collega die helaas niet op de vrijwilligers lijst voorkwam maar gelukkig stond ik mijn mannetje pff.

Intussen, we waren naar mijn gevoel al uren bezig daalde ook het nicotine gehalte maar weggaan voor een snel shagje was dodelijk voor de viproom. Zelfs een blik in de zaal was achteraf gezien geen goed idee want weer kwam Linda. Zij liep haar zolen onder haar schoenen vandaan, met de mededeling dat ze tussen haar werk door een vreemde zag zitten in de viproom. Beide geïrriteerd wees zij de persoon aan die ik ook vriendelijk verzocht de ruimte te verlaten en dat ook direct deed. Sommigen hebben dus wel begrip hiervoor.

Ik zag toen de bui al hangen. Ik kon dus geen moment van het dartsgala met haar toppers en het publiek mee krijgen en moest het doen met tussendoortjes! Via de twee grote schermen. Ook dit was mij niet lang gegund omdat de oplettende Chantal enkele vips voor me had. Het AD had 3 afgevaardigden gestuurd die net als mij een simpel bloknootje en pen bij zich hadden. Na het inchecken kwam de dame meteen weer terug en werd ik tot mijn verbazing aan een kruisverhoor onderworpen. Op haar vragen lukte het mij de DID keurig op een presenteer blad te zetten wat achteraf natuurlijk niet moeilijk was. Hierdoor kwam in sneltreinvaart mijn beleving van 25 jaar voorbij welke met een snelle pen werd genoteerd.

Ook fotograaf Koos Bommelé kwam gepakt en gezakt zijn polsbandje halen wat maar net lang genoeg was voor zijn kinderarmpje gevolgd door fotograaf Fred Nijs, er kon dus volop worden geschoten. Tussendoor kon ik mij rijk prijzen door de kleine kansjes om de grote schermen te bewonderen. Ik kon er niet naar toe maar het deed me goed toen ik het publiek volop hoorde genieten van de shows, daar doen we het toch voor.

Linda de vos had de taak om de spelers op de juiste tijden klaar te laten staan. Zij liep deze dag vele meters die ze niet op sexy schoeisel liep tot ongenoegen van Bobby George. Ook Colin Lloyd had servetjes nodig op zijn kwijl weg te vegen bij het zien van haar mooie laarzen. Dat hier geen foto’s van gemaakt zijn is opmerkelijk gezien de heren voornamelijk tussen het publiek te vinden waren op de route naar het podium. Maar omdat het voor hen geen officiële bezigheid therapie was maakten ze er vanaf het begin een ware show van. Zo kreeg Barny een reserve cape om van Bobby George met natuurlijk de kaarsenkandelaar. Nou dat heeft hij geweten, telefoons en camera’s werden goed misbruikt om alles vast te leggen. Maar verlost door de mastercaller nam hij hier tijdelijk afscheid van.

Na enkele wedstrijden was het de beurt aan Sabit v/d Linden die het tegen Raymond van Barneveld mocht opnemen. Hoe deze pot verliep kan ik helaas geen zinnig woord over zeggen, domweg omdat de viproom voor bezoekers een geliefde ruimte was en daar dus geen minuut weg kon. Nadat de wedstrijd was afgelopen liepen de mannen opgefokt de zaal uit. Raymond was behoorlijk ontdaan maar Sabit was over de Rooie temeer omdat mensen het nodig vonden van alles te roepen tijdens hun vriendschappelijke wedstrijd, beetje jammer.

De polsbandjes waren bijna op terwijl nog meer vips op de lijst stonden wat natuurlijk voor problemen kon zorgen. Tja, als je de opdracht hebt absoluut niemand door te laten zonder dat bandje en je als organisatie toch enkele mensen dit bandje gunt graaien de genodigden ernaast, maak je geen vrienden en ben je niet lekker bezig. Maar moet gezegd de meeste mensen waren begripvol.

Plotseling schalde de stem van de mastercaller weer door de boxen die naar de volgende spelers zocht. Dit resulteerde tot wederom een stormloop in de hal waar het binnen no time dringen was. Kinderen kregen ruimte voor hun handtekeningen en de volwassenen vochten met hun toestellen om het beste plaatje te schieten. Hierdoor voorspelde ik dat facebook de volgende dagen overbevolkt zou worden, later bleek het de juiste voorspelling.

Wie van de toppers op dat moment flink onder de voet werden gelopen weet ik niet meer, zij werden naar binnen getrokken door het fantastische publiek wat zich die middag overigens voorbeeldig gedroeg. Raymond van Barneveld werd intussen weer door Bobby George even onder handen genomen doordat hij weer een cape om kreeg en uiteraard de bekende kaarsenstandaard. Onder luid applaus werd The Man door het publiek naar het podium gedirigeerd waar hij zijn zoveelste partij winnend afsloot.

Nadat The Man de viproom weer had gevonden kreeg ik even de kans om Linda te attenderen dat de wedstrijd gegevens in mijn bezig moesten komen. Nou jullie raden het al, men was zo druk met diverse taken dat helaas alleen de onderstaande gegevens bijgehouden en bekend werden. Tja, en dan kan je niet anders dat dit bijna letterlijk over te nemen.

Hans Blijs wist die dag een 160 finish te realiseren tijdens zijn strijd om de ¾ plek. Sabit kreeg van Bobby George een 147 finish te verwerken maar Sabit prikte weer een 110 finish terug waarna Sabit met 4-3 wist te winnen. Ook wist Sabit zich behoorlijk staande te houden tegen Barny The Man 2-4. Hans Blijs wist af te rekenen met Co Stompé terwijl Co ook in Colin zijn meerdere moest erkennen. Colin was vervolgens ook te sterk voor Hans en Raymond.

Ook onze voorzitter was druk maar was zichtbaar tevreden over de opkomst welke op dat moment naar schatting op ca300 bezoekers lag. Niet alleen wij hadden hier een goed gevoel over, het publiek liet hun mening over het dartsgala ook duidelijk horen: Een dijk van een gala jongens, kijk dit is de DID waar we trots op kunnen zijn, men weet de juiste mensen altijd weer te vinden voor z’n gebeurtenis, respect voor jullie vrijwilligers en commissies, als jullie het niet deden zouden we nu op de bank zitten, het overtreft de vorige jubileums, het is zomaar een greep uit de ontvangen complimenten.

Tussen alle bedrijven door bleek ik tot eigen verbazing nog meer pijle op mijn boog te hebben. Een keurige in strak gestoken boodschappen boy die zelfs als kinderlokker door het leven zou kunnen. Omdat het voor jong en oud was werden kinderen op sleeptouw genomen die natuurlijk niet zonder snoep de middag door kunnen. Maar omdat de kantine die dag zeer streng verboden gebied was en ik daar als ninja figuur en uit de kluiten gewassen portier iedereen van klein tot groot de toegang moest ontzeggen wisten de kinderoogjes toch mijn vaderlijk en opa gevoel te raken. Voor de zoveelste keer mocht ik namelijk zakjes chips voor de kleinsten gaan halen bij Leny.

Uiteindelijk kwam een moegestreden maar opgetogen Linda met de mededeling dat de finale door Raymond van Barneveld was gewonnen en dat iedereen de tent moest verlaten. Op dat moment vroeg ik de sleutels van mijn geheimen kast om de wapens ter hand te nemen omdat het publiek niet al te snel wilde vetrekken. Sterker men liep steevast richting de viproom om nog één glimp van de toppers te kunnen zien. De druk op mijn opgespaarde zweet werd hierdoor wel heel groot tot de hulptroepen kwamen in de vorm van echte portiers.

Hierop kon ik dan eindelijk die strop van mijn nek halen, de mouwen opstropen en mee helpen de zaal weer af te bouwen wat zoals verwacht sneller ging dan het opbouwen. Niet veel later mengden we ons tussen de andere dames en heren vrijwilligers die de bar als hangplek hadden bevorderd. De tap kreeg het eerste half uur geen rust want zeg nou zelf, een middag zonder bier is voor deze groep geen groot probleem maar zijn we klaar dan gaan we los.

Willem en Leny waren druk met herrie in de keuken om al die hongerige buikjes te kunnen vullen met patat en saté waarvan iedereen met de toppers gebroederlijk zat te genieten. Vooral publiek lieveling Co Stompé genoot van een biertje, je kon er dus op wachten dat hij vrienden werd met de microfoon. Met een bijna dubbele tong maar nog redelijk verstaanbaar begon hij aan een dankwoord die op Fidel Castro begon te lijken zo lang. Co vroeg Raymond te komen die op zijn beurt moeite had om Co tot bedaren te brengen wat tot groot genot van iedereen flink ut de hand liep. Natuurlijk begonnen Bobby en Colin zich ermee te bemoeien waarna Mastercaller Richard Ashdown in wilde grijpen. Maar ja op de baan heeft Richard de leiding dus nu werd ook hij flink onder handen genomen.

Diverse taferelen speelden zich af als een ketting zonder eind, gadegeslagen door een spervuur van geflits en geklik van camera’s en telefoons. Zelfs achter de bar was het niet veilig voor Willen en Leny. Bobby wist zich achter de tap te persen gevolgd door de rest waar hij met hulp van Co en Raymond steevast wat bier uit zijn tepel wilde tappen. Zoekend naar meer en meer gekkigheid wist men toch de bekende kunst lul te vinden waar Raymond niet zo gek op was! Toen wisten de meesten weer hoe het voelde om pijn in de kaken te hebben. Casper Krempel liep intussen terwijl we even bijkwamen met grote onderzetters onder zijn arm op jacht naar handtekeningen van onze gasten. Net op tijd want kort daarop was het blijkbaar de hoogste tijd afscheid te nemen voor deze kerels, de taxi stond weer voor de deur.

De volumeknop werd toen verder open gezet als hoempapa muziek de ruimte vult en een enkeling de voetjes van de vloer durft halen. Menig collega zag het lachend aan maar trok alleen al door het kijken ernaar wit weg. Voor de meesten was dus de tijd rijp om te gaan banken of iets heel anders. Met een kop vol informatie en lood in mijn schoenen (hoefde niet ver te lopen) dacht ik ook lekker te gaan banken want iets anders zat er echt niet in!

Het enige wat mij te doen staat zijn de verslagen afronden, nieuwe starten, foto’s selecteren en heel belangrijk, gelijktijdig een nieuwe peetscolumn maken. Kort samengevoegd, het was en is een waar gevecht wat niet zonder slag of stoot ging.

Rest mij na alle verslagen die ik met groot plezier heb gemaakt de volgende mensen te bedanken voor hun grote inzet van ons 25 jaar DID.

Lustrum commissie: feestavond, receptie en dartsgala door Linda de Vos, Richard de Vos, André v/d Helm, Jacques Nieuwlaat en Marco Vroon.

Commissie Lustrum boekje door: Ria Derword, Marion v/d Stap, Allard Bruinsma, Max Kipp en Peter Nooijen..

Kroegentochten door Marco Vroon namens: café Royal, café Sport, Snookercafé, café de Schouw, Altijd Gezelligheid, café 28, café de Vlouw, café Friends, De Nieuwe Prins, De Tobbe, De Waldis, Het Proeflokaal, At Jodi’s,

Vrijwilligers dartsgala door: Chantal van Baarle, Casper Krempel, Marco Oosterbaan, Max Kipp, Robert pels, Stefan v/d Kraan, Ed Vierling, Jeroen Duinkerk, Marco van Beek, Raymond Bernds, Michiel van Stapele, Yordi van der Helm, André van der Helm en Peter Nooijen.

Muziek: Richard van Haaften en Peet Schouten

Gastheer en dame receptie en dartsgala: Willem en Leny en personeel.

Tot slot, het was mij een waar genoegen om met z’n ploeg samen te werken en een eer om hieraan deel te nemen.

Bedankt allemaal.